เรือ ดอกแตร์ ซูฮารโซ ของกองทัพเรืออินโดนีเซีย (Kapal Republik Indonesia Dokter Soeharso) ปฏิบัติภารกิจอพยพลูกเรือชาวอินโดนีเซีย 188 คนจาก เรือสำราญ เวิลด์ดรีม ในช่องแคบดูเรียน (Selat Durian [sv]) เมื่อวันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2563 เรือได้นำพวกเขาไปที่เกาะเซบารู เกะจิล (Sebaru Kecil [en]) นอกชายฝั่งเกาะชวา และทำการกักกันโรค[1]

ดอกแตร์ ซูฮารโซ อพยพลูกเรือจำนวน 89 คนของเรือสำราญ ไดมอนต์พรินเซส จากท่าเรือโรงไฟฟ้าพลังความร้อนอินดรามายู ในเมืองอินดรามายู (Indramayu [en]) จังหวัดชวาตะวันตก หลังจากลูกเรือได้รับใบรับรองสุขภาพจากญี่ปุ่นและบินมาที่ ท่าอากาศยานนานาชาติกรตายาตี จากนั้นพวกเขาเดินทางโดยรถโดยสารเพื่อไปยังท่าเรือ ทางการอินโดนีเซียให้พวกเขาทำการทดสอบเชื้อครั้งที่สองระหว่างเดินทาง ซึ่งลูกเรือคนใดมีผลตรวจเป็นบวกต่อโรค COVID-19 จะถูกนำเข้ารับการรักษาในกรุงจาการ์ตา และลูกเรือ 68 คนของ ไดมอนต์พรินเซส ได้ถูกนำส่งที่เกาะเซบารู เกะจิล โดยผู้ที่มาจากเรือ เวิลด์ดรีม และผู้ที่มาจากเรือ ไดมอนด์พรินเซส ถูกแยกพื้นที่/อาคารที่พักออกจากกัน[2][3]